Boek Oei ik groei

Ook baby’s schijnen ongewenst gedrag te vertonen, hoewel dat in de volksmond meestal gewoon huilen heet.

“Oh, er komt een sprongetje aan!” is al sinds lange tijd een populaire oneliner waarmee je de oorzaak van zulk ‘ongewenst babygedrag’ kunt verklaren c.q. verontschuldigen. En als je er van te voren per ongeluk niet opgekomen was, kun je net zo gemakkelijk ook achteraf nog concluderen: Oh ja, er is een sprongetje gemaakt!
Het geweten kalm en gesust, de onzekerheid alwetend weggepoetst.

Die oneliner komt uit een boek dat wij als kraamcadeau kregen bij de geboorte van Oudste en draagt een veel belovende titel: Oei, ik groei! Dit cadeau zou vast en zeker onze rots in de branding worden.

Een geschenk uit de hemel

Een geschenk uit de hemel! Dit boek dat je precies uit de doeken doet wanneer je unieke en bijzondere kindje een nieuwe fase in gaat, lees: sprongetje naar tevredenheid zal maken. Bovendien wordt er in elk hoofdstuk ook nog eens puntsgewijs beschreven welk, naar alle waarschijnlijkheid ongewenst, gedrag daar telkens aan vooraf gaat! Na elk sprongetje zal blijken dat baby zich nieuwe vaardigheden eigen gemaakt heeft en leven we nog Lang en vooral Gelukkig. Tot het volgende sprongetje althans, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. Hándig! Zo kon zelfs ik er wel chocola van maken!

Natuurlijk kwam ik van een koude kermis thuis. Oudste groeide en bloeide overduidelijk gewoon wanneer zij wilde. Zij brulde vaak en huilde soms. En ik kreeg het met de beste wil van de wereld niet voor elkaar om dit kalm en alwetend uit te zitten. Het handige boek ten spijt.

Onzekerheid

Wat het boek wel voor elkaar kreeg, was een interne aanhoudende twijfel met betrekking tot mijn moederlijke talenten. Hetgeen de gemoedstoestand van zowel Oudste als mijzelf als vanzelfsprekend niet ten goede kwam.

Want na weken en vervolgens maanden onbedaarlijk huilen had ons prille babygeluk plaats gemaakt voor aanzwellende radeloosheid, omdat we zonder enig resultaat alles wat in onze liefde, ons verstand en zelfs in onze macht lag hadden uitgeprobeerd om onze voortdurend huilende baby tot tevredenheid te verleiden. Maar er was bij onze babydochter geen enkele tevredenheid over nieuw verworven vaardigheden te bespeuren;

Zo was zij met 6 weken niet het zonnetje in huis, met 8 weken kwam het niet in haar op om een speeltje te pakken dat iets verder weg lag en bekeek ze ook nog geen moderne schilderkunst.
Toen ze drie maanden was, tilde ze nog haar billen niet op tijdens het verschonen en leed ze kennelijk ook onder een laag zelfbeeld. Want zij aaide zichzelf niet met een knuffeltje over haar hoofdje. Sterker nog: zo lang waren haar heerlijk mollige armpjes niet eens.

En toen ze 6 maanden was, het huilen weliswaar geen orde van de dag meer, ging ze nog steeds niet zitten vanuit liggende positie en keek me onwetend doch vrolijk aan als ik haar uitnodigde: Toe, klap ’s in je handjes!
Op haar eerste verjaardag schopte zij ook niet gericht tegen een bal. Dat zij zich nog ‘slechts’ kruipend voortbewoog had daar vast en zeker mee te maken.

Ze was overigens wel de liefste baby van de wereld, maar aan die kant besteedt het boek dan weer géén aandacht. Jammer.

Niet realistisch

Hoe dan ook, dit boek was destijds en is ook heden ten dage in een moderner vormgeving, een ware bestseller. Maar een bestseller is nog geen geschenk uit de hemel, want zelfs iets dat uit de hemel komt, moet toch op enige realistische beginselen gebaseerd zijn.

Toch bleef ik dapper doorlezen. Omdat er in elk hoofdstuk ouders aan het woord komen die ook gebukt gaan onder het zogenaamde ‘ongewenste babygedrag’. Het Feest der Herkenning werkt voor mij toch het beste als ik het even niet meer zie zitten.

Mijn echte geschenk uit de hemel kwam pas zo’n zeven jaar later. Toen Jongste zo’n week of 6 oud was, een evenredige periode had gehuild en ik wederom de radeloosheid niet meer van me af kon schudden. Iemand leende mij een boek: Regelmaat en inbakeren. Gewoon oude wijsheid in een nieuw jasje.

Ondertussen groeien en bloeien ze alle drie gewoon op hun eigen-wijze verder. Brullen doen ze ook nog, maar nu heet dat dan drammen. Over ongewenst gedrag gesproken!

Ter geruststelling, één ding staat vast: vóór ze achttien jaar zijn kunnen ze met mes en vork eten, zelfstandig oversteken en met een beetje geluk en wat meegekregen wijsheid komt de rest ook vast wel goed.

Lees meer

Hoe kies je een boek dat bij jou past: Kennis is nog geen wijsheid