Boek Oei ik groei
Ook baby’s schijnen ongewenst gedrag te vertonen, hoewel dat in de volksmond meestal gewoon huilen heet.
“Oh, er komt een sprongetje aan!” is al sinds lange tijd een populaire oneliner waarmee je de oorzaak van zulk ‘ongewenst babygedrag’ kunt verklaren c.q. verontschuldigen. En als je er van te voren per ongeluk niet opgekomen was, kun je net zo gemakkelijk ook achteraf nog concluderen: Oh ja, er is een sprongetje gemaakt!
Het geweten kalm en gesust, de onzekerheid alwetend weggepoetst.
Die oneliner komt uit een boek dat wij als kraamcadeau kregen bij de geboorte van Oudste en draagt een veel belovende titel: Oei, ik groei! Dit cadeau zou vast en zeker onze rots in de branding worden.
Een geschenk uit de hemel
Een geschenk uit de hemel! Dit boek dat je precies uit de doeken doet wanneer je unieke en bijzondere kindje een nieuwe fase in gaat, lees: sprongetje naar tevredenheid zal maken. Bovendien wordt er in elk hoofdstuk ook nog eens puntsgewijs beschreven welk, naar alle waarschijnlijkheid ongewenst, gedrag daar telkens aan vooraf gaat! Na elk sprongetje zal blijken dat baby zich nieuwe vaardigheden eigen gemaakt heeft en leven we nog Lang en vooral Gelukkig. Tot het volgende sprongetje althans, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. Hándig! Zo kon zelfs ik er wel chocola van maken!
Natuurlijk kwam ik van een koude kermis thuis. Oudste groeide en bloeide overduidelijk gewoon wanneer zij wilde. Zij brulde vaak en huilde soms. En ik kreeg het met de beste wil van de wereld niet voor elkaar om dit kalm en alwetend uit te zitten. Het handige boek ten spijt.
Onzekerheid
Wat het boek wel voor elkaar kreeg, was een interne aanhoudende twijfel met betrekking tot mijn moederlijke talenten. Hetgeen de gemoedstoestand van zowel Oudste als mijzelf als vanzelfsprekend niet ten goede kwam.
Want na weken en vervolgens maanden onbedaarlijk huilen had ons prille babygeluk plaats gemaakt voor aanzwellende radeloosheid, omdat we zonder enig resultaat alles wat in onze liefde, ons verstand en zelfs in onze macht lag hadden uitgeprobeerd om onze voortdurend huilende baby tot tevredenheid te verleiden. Maar er was bij onze babydochter geen enkele tevredenheid over nieuw verworven vaardigheden te bespeuren;
Zo was zij met 6 weken niet het zonnetje in huis, met 8 weken kwam het niet in haar op om een speeltje te pakken dat iets verder weg lag en bekeek ze ook nog geen moderne schilderkunst.
Toen ze drie maanden was, tilde ze nog haar billen niet op tijdens het verschonen en leed ze kennelijk ook onder een laag zelfbeeld. Want zij aaide zichzelf niet met een knuffeltje over haar hoofdje. Sterker nog: zo lang waren haar heerlijk mollige armpjes niet eens.
En toen ze 6 maanden was, het huilen weliswaar geen orde van de dag meer, ging ze nog steeds niet zitten vanuit liggende positie en keek me onwetend doch vrolijk aan als ik haar uitnodigde: Toe, klap ’s in je handjes!
Op haar eerste verjaardag schopte zij ook niet gericht tegen een bal. Dat zij zich nog ‘slechts’ kruipend voortbewoog had daar vast en zeker mee te maken.
Ze was overigens wel de liefste baby van de wereld, maar aan die kant besteedt het boek dan weer géén aandacht. Jammer.
Niet realistisch
Hoe dan ook, dit boek was destijds en is ook heden ten dage in een moderner vormgeving, een ware bestseller. Maar een bestseller is nog geen geschenk uit de hemel, want zelfs iets dat uit de hemel komt, moet toch op enige realistische beginselen gebaseerd zijn.
Toch bleef ik dapper doorlezen. Omdat er in elk hoofdstuk ouders aan het woord komen die ook gebukt gaan onder het zogenaamde ‘ongewenste babygedrag’. Het Feest der Herkenning werkt voor mij toch het beste als ik het even niet meer zie zitten.
Mijn echte geschenk uit de hemel kwam pas zo’n zeven jaar later. Toen Jongste zo’n week of 6 oud was, een evenredige periode had gehuild en ik wederom de radeloosheid niet meer van me af kon schudden. Iemand leende mij een boek: Regelmaat en inbakeren. Gewoon oude wijsheid in een nieuw jasje.
Ondertussen groeien en bloeien ze alle drie gewoon op hun eigen-wijze verder. Brullen doen ze ook nog, maar nu heet dat dan drammen. Over ongewenst gedrag gesproken!
Ter geruststelling, één ding staat vast: vóór ze achttien jaar zijn kunnen ze met mes en vork eten, zelfstandig oversteken en met een beetje geluk en wat meegekregen wijsheid komt de rest ook vast wel goed.
Lees meer
Hoe kies je een boek dat bij jou past: Kennis is nog geen wijsheid
Marleen
Marleen Ouwerling woont met haar man, twee dochters en zoon in de Randstad, is werkzaam als teamleider in de jeugdhulpverlening en windt zich bij tijd en wijle in het openbaar op over zichzelf, het ouderschap en het wonderlijke wezen dat kind heet. Aanverwante artikelen mogen soms ook meedoen.
Dit vind je misschien ook leuk
Een vermoeide baby kortdurend laten (uit)huilen
Tripp Trapp Newborn Set niet voor baby’tjes
5 Reacties
Sylvie
Vanaf 4 september elke zondag om 10.30 uur op RTL4: Oei ik groei, acht delen over opvoeden kinderen van 0 tot 20 maanden (elke vrijdag om 12.00 uur herhaling).
Op 18 september ging het over huilen en slapen. Wat ik miste is dat er zoveel signalen aan huilen vooraf gaan en dat er weinig aandacht is voor rust en prikkelreductie.
Veel ouders vallen over het feit dat de theorie van Oei ik groei is gebaseerd op apengedrag. Begrijpelijk, hoewel ook weer niet heel raar omdat dit de zoogdieren zijn waar wij het meest mee te vergelijken zijn. Waar ik zelf het meest bezwaar tegen heb is dat dit soort theorieën, het gevoel, de intuïtie en de eigen kracht die ouders hebben, ondermijnen.
De schrijver van Oei ik groei, dr. Plooij, geeft in het programma adviezen aan ouders van jonge kinderen. Dr. Plooij is gedragsbioloog (hij wordt ook psychobioloog genoemd) en heeft wiskunde en gedragswetenschappen gestudeerd. Dr. Plooij kijkt duidelijk door andere bril naar ‘de onrustige baby’ dan veel andere deskundigen doen.
Dr. Plooij over baby’s die huilen en weinig slapen:
Ik mis aandacht voor lichaamstaal die aan het huilen vooraf gaat!
Mee eens, maar vervolgens geen aandacht voor de veiligheid van samen slapen.
Luisterde hij niet goed of was dit slechte montage? Moeder had het immers over ’s nachts.
Dat is mooi!
en vervolgens natuurlijk reclame voor Nutricia #fail #oeiikgroei
Het programma wil mijns inziens veel te veel in korte tijd aan bod laten komen, daardoor onzorgvuldig en onsamenhangend.
Deze aflevering eindigde met het beeld van en op de buik slapende baby. Slecht!! We weten intussen al 30 jaar dat buikligging een risicofactor is t.a.v. wiegendood.
Mariska Roerdink
Helemaal eens – we proberen tegenwoordig alles, inclusief onze babies, te rationaliseren. Daar dragen al die boeken en tips nogal aan bij. Maar we hebben niet voor niets iets als “moederinstinct”. Blijkt toch zoveel beter te werken :)
Sylvie
@Mariska, dat is wat we in onze cultuur zo verleerd zijn te gebruiken, ons gevoel… en zo logisch dat dit juist bij je eerste kind gaat opspelen. Onzekerheid hoort voor een deel bij ouderschap, het kan je gaan overheersen, maar het kan er uiteindelijk ook voor zorgen dat je zekerder van jezelf wordt en naar je gevoel durft te luisteren.
Mariska Roerdink
Volgens mij moet je ‘oei ik groei’ niet lezen als een handleiding voor je kind maar gewoon een van de vele beschrijvingen van ontwikkeling. Normen van wat je kind zou ‘moeten’ kunnen en op moeten reageren krijg je overal te horen.
Alle “oplossingen” en normen kunnen je als moeder onzeker maken als het bij jouw kind anders loopt. Ook “rust®elmaat” kan dat effect hebben. Ik kreeg te horen dat ik dat meer op mijn kind moest toepassen omdat hij zo huilde. Terwijl ik dat al deed en dat hij ondanks dat onrustig was.
Ik werd pas echt gelukkig toen ik besloot mijn gevoel te volgen. En dat bleek pas echt houvast te geven.
Maaike de Jager-Nieuwenhuizen
Tja, het eerste kind dat zich net zo snel ontwikkelt als die ‘oei, ik groei’-baby’s moet ik ook nog tegen komen tijdens mijn werk op het consultatiebureau!