Inbakeren mits

Inbakeren mits

Een jeugdverpleegkundige die al 25 jaar in het vak zit, voorstander van inbakeren, mailde mij:

Wat ik mis in de boeken en artikelen die tot nu toe over inbakeren geschreven zijn, is dat aan de betekenis van het huilen volledig voorbij wordt gegaan. Er wordt niet eens als eventuele mogelijkheid op ingegaan. Ik vind nergens iets over de betekenis van huilen. Ook niet hoe je bijvoorbeeld liefdevol je kind kunt vasthouden en daarmee sensitief leert voelen en begrijpen wat er met je kindje zou kunnen zijn.

Woorden/stukjes in de literatuur die mij opvielen:
Jengelend.
Drammend.
Twijfel… als je je baby dan even oppakt… en er even mee wegloopt in je armen, even niet begrijpt wat het geeuwen inhoudt…

Jouw aandacht werkt als “peptalk”…
Ook heb je de verwachting gewekt dat er bij oppakken weer iets nieuws te gebeuren staat…
Je “moet er voor gáán”!
Consequent zijn.

Als het over huilen gaat, staat er alleen beschreven over hoe je het moet doen, niet over waarom er huilen is… Bovendien lees ik tussen de regels door dat we in een machtsstrijd verwikkeld zijn en willen “winnen” van de kinderen.

Persoonlijk ben ik bang dat steeds meer deskundigen in Nederland het laten huilen als een ‘plat’ antwoord gaan aanbieden op een heel groot magisch vraagstuk, namelijk: huilen. Eigenlijk een heel bijzonder oermenselijk teken dat wacht op een menselijke reactie.

Wanneer je de literatuur leest met de ogen van voorstanders van natuurlijk ouderschap, van deskundigen die zich bezig houden met hechtingsstoornissen, van babyfluisteraars, van Emmy Pickler en veel andere pedagogen en orthopedagogen in de wereld, dan zullen zij deze literatuur zien als indoctrinair, als Russisch drillen. Er zijn psychologen die veel vraagtekens hebben bij deze hedendaagse opstelling van ouders en professionals en zich afvragen wat er zich later openbaart uit de diepten van de ziel van het kind (inmiddels volwassene), dat te weinig getroost wordt vanuit innerlijke rust en zekerheid.

Gevolgen:
Deskundigen zullen de boodschap niet altijd begrijpen en alleen het platte antwoord meedelen aan ouders. Ik merk het nu al: Je moet je kind laten huilen. Je mag je kind niet oppakken. Je kindje moet zoveel uurtjes slapen. Wanneer kan ik mijn baby in bad doen? Wanneer kan ik wandelen? Mag ik het nog wel ronddragen in de draagdoek. Het staat niet in De boeken.

Ik denk ook aan de activiteiten van Stichting Wiegedood… die stellen zich ook zo ‘dwingend’ op. Zo ook de Stichting VeiligheidNL (voorheen Consument en Veiligheid). Dit mag niet, dat mag niet, totaal niet praktisch gericht. Het lijkt alsof je alleen maar foute keuzes kunt maken. Ik zie heel veel onzekere ouders alleen maar onzekerder en onzekerder worden. Niemand die samen met de ouders werkt aan het opbouwen van een stukje inzicht, stukje zelfvertrouwen en vertrouwen in hun kindje.

Overigens zegt dit mij niets over de werkzaamheid van het fenomeen inbakeren. Inbakeren is een stevig omhullen. Van wát kun je je dan afvragen? Van een mensenkind wat daar in zit!!! Ik propageer het inbakeren nooit om het huilen te doen stoppen als dwang, maar als omhullend gebaar en verwarmend gebaar dat dát kind nodig heeft om zich af te sluiten, zich daardoor beter en veiliger te voelen: de spanning af te laten vloeien en daardoor zijn welbehagen en welzijn vergroot. Binnenin de doeken kan het kindje zijn grenzen van de huid beter ervaren, mag daardoor zichzelf beleven als rustend middelpunt. Daarom kan het ook in deze warmte zich zo als rustpunt ervaren en beter in slaap vallen. Woorden die ik in de boeken niet tegenkom.

Uit de rust en regelmaat is echt heel veel goeds te halen voor een kind. Alleen wanneer we het altijd in context van kind én gezin blijven zien. Bovendien is rust en regelmaat een opvoedende maatregel, en geen verzorgende maatregel zoals het inbakeren wèl is. Opvoedende maatregelen die je niet als ouders vanuit jezelf bedenkt, goed vindt en uitvoert, kunnen fnuikend werken. Zeker op de langere termijn.

Met deze huidige vorm van literatuur en marketing naar alle verpleegkundige deskundigen in Nederland vrees ik niet alleen goeds voor veel kinderen. Wat mij dwars zit is dat we uit het oog dreigen te verliezen dat we te maken hebben met een KIND (BABY), waar we subtiel mee moeten leren omgaan. En niet een schema bedenken en opleggen.

Vriendelijke groeten van een wijkverpleegkundige die veel ervaring heeft met inbakeren, maar bezorgd is over de hedendaagse tendens.

 

Lees meer

Onrustige baby, bij wie kun je terecht voor tips en adviezen?

Wat ouders wensen van artsen